En son doğum günümde aradı, konuştuk. “Çok yoruldun kardeşim di mi?” dedim. Benim bu hayatta “Kardeşim” derken ciğerimin içinde hissettiğim tek insan Güney’di. Hadi dedik, görüşürüz hele şu işler bi bitsin… Tam bir hafta sonra gitti kardeşim… O günden beri her gün andım, her gün konuştum onunla içimden. Ama hiç ağlamadım. Mezarı görene kadar inanmadım heralde. O yol bitmek bilmedi. Köye giden yolun her bir zerresinde binlerce gelincik açmıştı… Çisem’le öylece bakıştık, susarak anlaştık, Eylül’ü doyuncana öptüm, Mustafa Amca’dan anıları dinledim. Mezarının önündeki tahtaya birisi ne yazmış biliyor musunuz? “İyilik, iyidir.” İşte orada çok ağladım. Çünkü seni senden daha iyi anlatan bi yazı olamazdı… Günler bi şekilde geçiyor… Ama hava kararıp Asi Ulaş uyuyunca; aklıma hep yeğenim ve kardeşlerim geliyor. Ya ben böyle değildim. Ya da böyleydim bilmiyorum. Ama Güney giderken bana bir şey daha öğretti (öğrettiği bin ton şeyin yanında)… Arkadaş kaybı, kardeş kaybı hiçbir şeye benzemiyormuş. Birlikte çok hayalimiz vardı. İzmir’de beraber yaşayacağımız günleri senelerdir her buluşmamızda söylerdi. “Kardeşim, seni alıcam yanıma söz”. Sözüne güvendiğim ve bunu tüm içtenliğiyle söylediğini bildiğim tek dostumdu diyebilirim. Ben bu dünyada beni çıkarsız hesapsız seven tek kardeşimi kaybettim… Şimdi aramak istiyorum Güney’i; kardeşim şu olanlara bak diye ona anlatmak istiyorum. Şeyi istiyorum mesela “Cem telefon meşgul bi saattir napıyosun? -Güneyle konuşuyorum” onların saatlerce konuşmalarını özledim, beraber hayatımızla ilgili hayaller kurmayı özledim. Başımız sıkışsa, aklımıza bi soru gelse “Dur Güney’e soralım, halleder.” diyemeyecek olacağımız bir hayat bizi bekliyor şimdi… Rakı kadehi tokuştururken “hayallerimize ve ailemize güzel karrrrrdeşim!” sesini bir daha asla ondan duyamayacağım bir hayat… Bu devrin bana bir kardeş borcu var; eksikliğini hissederek yaşayacak ama inatla her gün bu yasımı kendime göre yaşayacağım. Güney, seni çok seviyormuşum. Umarım bunu yaşarken bilmiş, görmüş, hissetmişsindir. Allah’a sitemim çok. Ama yine seni ona emanet etmekten başka tesellim de yok güzel kardeşim… Elbet bir gün buluşacağız canım kardeşim.